jueves, 28 de febrero de 2013

Siento que habré de morir...


Siento que habré de morir
y no es algo que me asombre.
Cosa es normal en el hombre,
al igual que lo es vivir.
Pero el dolor de sentir
que en la vida poco has hecho,
pues resulta corto el trecho
caminado sí me aterra:
Corta es la estancia en la tierra,
duro y eterno su lecho.

Difícil es caminar
con tan negra y torpe idea.
¿A dónde voy? Donde sea.
Insólito, a mi pesar,
e ineludible evitar
la fúnebre melodía
que atruena la mente mía
con estrépito y estruendo.
La vida se me va yendo,
de morir cerca está el día.

Mas con fuerza me rebelo
contra tan triste Destino
y sigo andando el camino
sin temor y sin recelo.
Tras morir sé que habrá un Cielo
donde encontrarme a tu lado.
Atrás dejaré el pasado
y viviré eternamente
junto a ti, si no me miente
este cerebro alocado.

Y allí, ¡qué hermosa existencia
teniéndote entre mis brazos!
Miles de besos y abrazos
habré de darte a conciencia.
¡Que Dios te preste paciencia,
pues soportar tal amante
no es fácil sino bastante
complicado algunas veces!
Mas yo pagaré con creces
tu sacrificio, no obstante.

Dueña serás del poeta,
del hombre que lleva dentro.
Sólo tú serás mi centro,
tú serás mi única meta.
Y así, de dicha repleta,
ebria de enorme alegría,
olvidarás tu sombría
existencia y tus dolores:
Tu jardín, lleno de flores;
tu mente, de Fantasía.

7 comentarios:

  1. Es triste tener el corazón lleno de cicatrices que supuran y están ahí esos amores vigentes siempre; en mi caso deseché todos esos recuerdos y solo queda él, el último, y por eso sus besos son solo de él, nunca pienso en otros besos, sus caricias son de él y no están en mi más que sus huellas, su mirada es única no logro sentir otras miradas... eso me hace amar en plenitud sin sombras del pasado...

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Estimada amiga: Para mí es imposible, aunque ya estén muy lejanos, olvidar los besos que di a las mujeres que amé.
      Dicen que recordar es volver a vivir y pienso que es cierto, por más que ahora sienta otro amor. Sería renunciar a mi pasado, a cuanto hice, a cuanto fui.
      Muchas gracias por tus amables palabras y por tu tiempo, sobre todo.
      Te quedo muy agradecido.
      Besos.
      Francisco

      Eliminar

  2. Vuestro amor es eterno e indestructible, Francisco. Enhorabuena por ese amor tan bonito y por tu poema. Besos.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Muchas gracias, querida amiga. Me alegra que el poema haya sido de tu agrado.
      Muchísimos besos.
      Francisco

      Eliminar
  3. Este comentario ha sido eliminado por el autor.

    ResponderEliminar
  4. Hola, Jordi.
    No havia entrat en aquest blog. ¿L'autor és un pseudònim teu o heterònim?
    Els meus Gaiters i Gaytero només expressen un divertiment imitant els romanços antics aplicats a algú: Carvantes ve que el meu editor es va equivocar i va picar aquest nom en comptes de Cervantes, i ja tenim un nou personatge i derivats, que aniran sortint al blog però que no són d'ara. Israel és l'editor, i Gargameta ve que a mi em diu Gargamela, pels barrufets. Quines coses surten...
    Aquests romanços només se m'ocorren quan sóc al bosc caminant. Ja és curiós. M'ho passo bé.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Lo lamento, amiga. Ni soy Jordi ni comprendo el catalán, si es que es catalán en lo que escribes.
      Saludos.

      Eliminar

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...